Հպարտ կարմիր վարդը

Մի հիասքանչ գարնանային օր վարդ ծաղկեց անտառում: Տարատեսակ ծառեր և բույսեր էին այնտեղ աճում: Երբ վարդն իր շուրջն էր նայում, սոճին ասաց.

-Ի՜նչ գեղեցիկ ծաղիկ է: Երանի ես էլ այդպիսին լինեի:

Մեկ այլ ծառ ասաց.

-Հարգելի՛ սոճի, մի՛ տխրիր, մենք չենք կարող ամեն բան ունենալ:

Վարդը գլուխը շրջեց և ասաց.

-Երևում է ես այս անտառի ամենագեղեցին բույսն եմ:

Արևածաղիկը բարձրացրեց իր դեղին գլուխը և հարցրեց.

-Ինչո՞ւ ես այդպես ասում: Անտառում բազում գեղեցիկ բույսեր կան: Դու պարզապես դրանցից մեկն ես:

Կարմիր վարդը պատասխանեց.

-Ես նկատում եմ, թե ինչպես են բոլորն ինձ դիտում, մատնանշում:

Ապա վարդը նայեց կակտուսին և ասաց.

-Ապա մի այս տգեղ բույսին նայեք՝ լի փշերով:

Սոճին ասաց.

-Կարմի՛ր վարդ, այս ի՞նչ խոսակցություն է: Ո՞վ կարող է ասել, թե որն է գեղեցկությունը: Դու նույնպես փշեր ունես:

Հպարտ կարմիր վարդը բարկացած նայեց սոճուն և ասաց.

-Ես կարծում էի՝ դու լավ ճաշակ ունես: Դու ընդհանրապես չգիտես, թե ինչ է գեղեցկությունը: Դու չես կարող համեմատել իմ փշերը կակտուսի փշերի հետ:

<<Ինչ հպարտ ծաղիկ է>>,- մտածեցին ծաղիկները:
Վարդը փորձում էր տեղաշարժել իր արմատները կակտուսի մոտակայքից, սակայն չկարողացավ: Մինչ օրերն անցնում էին, կարմիր վարդն անընդհատ նայում էր կակտուսին և վիրավորական խոսքեր ասում, օրինակ՝ ինչ անպետք բույս է: Ինչ տխուր եմ, որ նրա հարևանն եմ:

Կակտուսը երբեք չէր ընկճվում, անգամ փորձեց խրատել վարդին ասելով.

-Աստված անպատճառ ոչինչ չի ստեղծել:

Գարունն անցավ և եղանակը տաքացավ: Անտառային կյանքը դժվարացավ. բույսերն ու կենդանիները ջրի կարիք ունեին, անձրև էլ չկար: Կարմիր վարդը սկսեց թուլանալ: Մի օր վարդը նկատեց, թե ինչպես են ճնճղուկներն իրենց կտուցները մոտեցնում կակտուսին, ապա վերականգնված հեռանում: Սա խառնաշփոթ էր, կարմիր ծաղիկը հարցրեց սոճուն՝ ինչ են անում թռչունները:
Սոճին բացատրեց, որ թռչունները ջուր են ստանում կակտուսից:

-Չի ցավո՞ւմ, երբ նրանք անցքեր են անում,- հարցրեց վարդը

-Ցավում է, սակայն կակտուսը չի ցանկանում թռչուններին տեսնել տանջվելիս,- պատասխանեց սոճին:

Վարդը զարմանքից բացեց իր աչքերը և ասաց.

-Կակտուսը ջուր ունի՞:
-Այո, դու նույնպես կարող ես խմել: Արմատները կարող են ջուր բերել, եթե ցանկանում ես, դիմիր կակտուսին:

Կարմիր ծաղիկը շատ էր ամաչում իր նախկին պահվածքի համար, որ ջուր խնդրի կակտուսից, սակայն հետո նա վերջապես օգնություն խնդրեց: Կակտուսը բարությամբ համաձայնեց, և թռչուններն իրենց կտուցները ջրով լցրին, ապա ջրեցին վարդի արմատները: Այսպիսով վարդն իր դասը սովորեց և այլևս չի դատի ոչ ոքի իրենց տեսքի պատճառով:

Նյութի աղբյուր