Դեպի Արագածոտնի մարզ․․․
Ընդամենը հիսուն կիլոմետր, և հայտնվում ես ուրիշ աշխարհում։ Դրսում ամենբան ծածկված է ճերմակ փաթիլներով՝ յուրաքանչյուրը իրարից տարբեր ույուրահատուկ։ Տաքուկ-տաքուկ նստած էի մեքենայի մեջ և նայում էի երկնքիցթափվող ձյան փաթիլներին. իսկական ձմեռ էր․ դուրս նայելիս՝ զգում էի սառըշունչը։ Մեր ճամփորդական խմբով գնում ենք Արագածոտնի մարզ, կոնկրետ՝գյուղ Արագած։ Դե, եթե ձմեռն ու ձյունը այդպես էլ համառորեն չեն գալիս, մենք կգնանք նրանց ընդառաջ, կգնանք իսկական ձմեռ տեսնելու, կգնանք նոր ծանոթությունների, նոր արկածների ու խաղերի հետևից: Նախքան գնալըգիտեինք, որ այցելելու ենք Արագած գյուղի թիվ 2 միջնակարգ դպրոցը ևպատրաստ էինք նոր ծանոթությունների։
Կրթական փոխանակման ծրագրերը հետաքրքիր և նպատակային են։ Խոսեմդպրոցի մասին։ Նախ՝ դասարանները փոքրիկ էին, լուսավոր ու ու հյուրընկալ, աշակերտները մեծ ուրախությամբ ցանկանում էին ծանոթանակ, ընկերանալ,իսկ ուսուցիչները համոզված ասում էին, որ այցելելու են մեր կրթահամալիր։Ներկայացրինք կրթահամալիրի դպրոցները, ուսուցման ձևը, մեր Ագարակն ու Արատեսը, այլընտրանքային ծրագրերն ու մեզնից անպակասճամփորդությունները։ Ես, լինելով ավագ դպրոցի սովորող, ներկայացրի այն, իմ վերաբերմունքը ուսուցման ձևի հանդեպ և մի փոքր էլ խոսեցի իմճամփորդությունների մասին։ Ապա իմ ընկերներից մի քանիսը շարունակեցինև ներկայացրին գրադարանը, Ագարակը, Միջին, Գեղարվեստի և կրտսերդպրոցները։ Մի փոքր շրջեցինք դպրոցում. դեռ շատ բաներ կային շտկելու, քանի որ շինարարական աշխատանքներ էին կատարվում։ Հետաքրքիր մի բան տեսա. ունեին մի պատ, որը լեցուն էր աշակերտների հաջողություններըփաստող պատվոգրերով և մեդալներով։ Իսկ հետո անցանք մեր հաջորդծրագրին։ Պատրաստված եկել էինք՝․ վայելելու էինք ձմռան հրաշքը։ Սկսվեցին համատեղ խաղերը՝ դահուկ, սահնակ, ձնագնդի… Իրոք հրաշք էր, այդքան ճերմակ-ճերմակ ձյուն, այդքան շատ. վաղուց չէինք տեսել: Խաղալ-լուսանկարվել-թրջվել-մրսելուց հետո դպրոցի աշակերտներից մեկը հրավիրեց իրենց տուն: Զարմացա: Առանց զգուշացնելու տնեցիներին՝ հավաքեց թրջված մի մեծ խումբ ու տուն տարավ: Անկեղծ ասած՝ ուշադիր նայում էի. տեսնես՝ ինչ կասեն, ինչպես կընդունեն: Տանտերերը մեզ մեծ ուրախությամբ ընդունեցին։Ո՛չ մի ավելորդ բառ կամ ակնարկ: Քիչ հետո հայկական նահապետական ընտանիքի հյուրընկալ հարկի տակ ծայր առան զրույցն ու խաղերը, կատակներն ու ծիծաղը: Մինչդեռ կարտոֆիլը վառարանում էր, մենք հասցրինքմի լավ հանգստանալ, տաքանալ։ Սեղանը կամաց-կամաց ծանրաբեռնվում էր ծիսական ուտեստներով՝ չիր ու քաղցրավենիք, նոր թխված լավաշ ու կճուճում հորած պանիր, կանեփով տոլմա (առաջին անգամ էի տեսնում): Տանտիկինը հպարտությամբ կրկնում էր՝ բոլորը մերն է, տնական: Մենք ներսում նստածէինք, իսկ դրսում ձյունը իր պարն էր պարում: Իմ և ընկերներիս անունից կարողեմ ասել՝ շնորհակալ ենք այդպիսի ջերմ ընդունելության, այդպիսի լավ օրվահամար։ Դե ինչ, ժամանակն էր խմբով մի վերջին անգամ լուսանկարվելու ևտուն վերադառնալու։ Բաժանվեցինք հարյուր տարվա ծանոթների, մտերիմների պես: Բաժանվեցինք նորից հանդիպելու ակնկալիքով: Ամբողջ ճանապարհին ձյունը մեզ ուղեկցեց, մինչ հասանք Երևան։ Մեզ մոտաշնանային եղանակ էր՝ մեղմիկ զեփյուռով։ Ընդամենը հիսուն կիլոմետր, ու մենք էլի հայտնվեցինք մի ուրիշ աշխարհում…
Comments
Post a Comment