Հունվարյան ճամբար

 Հավատք առ Աստված
 Մանսուխ լալը շատ աշխատասեր մարդ էր: Սկզբում նա հավատում էր Աստծուն և իր ունեցած բոլոր հաջողությունները վերագրում էր Աստծուն: Նա դարձավ պահանջված գործարար: Սակայն նա աստիճանաբար գոռոզացավ. հաջողություններ էր գրանցում: Նա կարծում էր, որ հաջողություններն իր աշխատասիրության շնորհիվ են: Նա դադարեց փառավորել Աստծուն, անգամ տանից դուրս հանեց Նրա սրբապատկեր:

Մի անգամ, մարդկանց հետ Աստծու մասին քննարկման ժամանակ, Մանսուխ լալը ասաց.

-Ո՞վ է Աստված: Նրա շնորհիվ չէ, որ ես այժմ այսքան հաջողությունների եմ հասել: Սա միմիայն իմ քրտնաջան աշխատանքի շնորհիվ է: Եվ եթե Աստված այդքան զորեղ է, ապա թող սպանի ինձ հինգ րոպեում: Ես մարտահրավեր եմ նետում Նրան:

Հինգ րոպե անց Մանսուխ լալը սկսեց ծիծաղել Աստծու վրա. դեռ ողջ էր: Սակայն մի ծերունի ոտքի կանգնեց և ասաց.

-Եթե քո տղան խնդրի քեզ սպանել իրեն ատրճանակով, ինչպե՞ս կվարվես: Աստված քո հայրն է և Նա երբեք չի վնասի քեզ:

Մանսուխ լալը հասկացավ իր սխալը և ներողություն խնդրեց Աստծուց: Այժմ նա հասկացավ, որ հավատն առ Աստված շատ կարևոր է:




Նյութի աղբյուր


Գոռոզ կարապները
  Մի հեռավոր թագավուրությունում մի գետ կար: Այս գետում ապրում էին շատ ոսկե կարապներ: Կարապներն իրենց ժամանակի մեծ մասն անցկացնում էին գետափին: Վեց ամիսը մեկ կարապները ոսկե փետուրներ պետք է թողնեին՝ իբրև գետը օգտագործելու վարձ: Թագավորության զինվորները պետք է հավաքեին փետուրները և պահեին դրանք արքայական գանձարանում:

Օրերից մի օր մի անտուն թռչուն տեսավ այս գետը: «Գետի ջուրը շատ զով և հանգստացնող է երևում: Ես այստեղ կհաստատվեմ»,- մտածեց թռչունը:

Հենց որ թռչունը տեղավորվեց գետի ափին, ոսկե կարապները նկատեցին նրան: Նրանք գոռգոռալով մոտեցան:

-Այս գետը մեզ է պատկանում: Մենք այս գետն օգտագործելու համար թագավորին ոսկե փետուրներ ենք վճարում: Դու չես կարող այստեղ ապրել:

-Եղբայրնե՛ր, ես անտուն եմ: Ես նույնպես կվճարեմ: Խնդրում եմ, ինձ ապաստան տվեք,- աղաչեց թռչունը:

-Ինչպե՞ս ես վճարելու վարձը: Դու ոսկե փետուրներ չունես,- ծիծաղելով ասացին կարապները և ավելացրին. -դադարի՛ր երազել, անմիջապես հեռացի՛ր:

Խեղճ թռչունը շատ խնդրեց: Սակայն գոռոզ կարապները քշեցին նրան:

«Ես նրանց դաս կտամ»,- որոշեց ստորացված թռչունը:

Նա գնաց թագավորի մոտ և ասաց.

-Օ՜հ, թագավո՛ր, քո գետի կարապները անբարեկիրթ են ու չար: Ես նրանցից ապաստան խնդրեցի, բայց նրանք ասացին, որ գնել են գետն իրենց ոսկե փետուրներով:

Թագավորը բարկացավ գոռոզ կարպների վրա՝ անտուն թռչնակին վիրավորելու համար: Նա հրամայեց իր զինվորներին ամբարտավան կարապներին բերել իր արքունիք:

Քիչ անց բոլոր ոսկե կարապները արքունիքում էին:

-Կարծում եք՝ արքայական գանձարանը ձեր փետուրների՞ց է կախված: Դուք չեք, որ պիտի որոշեք, թե ով ապրի գետի մոտ: Անմիջապես հեռացե՛ք գետի մոտից, այլապես կգլխատվեք,-ասաց թագավորը:

Կարապները, թագավորին լսելով, վախից դողացին: Նրանք թռան, հեռացան այլևս չվերադառնալու նպատակով: Թռչունը կառուցեց իր բույնը գետի մոտ և հավերժ ապրեց այնտեղ երջանիկ: Նա ապաստան տվեց բոլոր մյուս թռչուններին:

Բնագիրը

Զգուշացիր՝ ինչ ես սերմանում
Այդ օրը Լինգ անունով մի տղա կար այդտեղ, ով մյուսների պես սերմ էր ստացել: Նա տուն գնաց և մորը ոգևորվածությամբ պատմեց կատարվածի մասին: Մայրն  օգնեց նրան վերցնել մի կաթսայիկ, տնկելու համար նախատեսված հող, և տղան ցանեց սերմը, ջրեց այն ամենայն զգուշությամբ:

Լինգը պարբերաբար ստուգում էր իր սերմը, սակայն ոչինչ չէր աճում: Անցավ երեք շաբաթ, չորս շաբաթ, հինգ շաբաթ: Ոչինչ չկար: Արդեն մյուսները խոսում էին իրենց բույսերի մասին, իսկ Լինգն անգամ բույս չուներ, և նա իրեն անհաջողակ էր զգում: Անցավ վեց ամիս. Լինգի կաթսայիկի մեջ ոչինչ չկար: Նա պարզապես մտածում էր, որ սպանել է իր սերմը:

Մնացած բոլորը ծառեր կամ բարձր բույսեր ունեին, բայց նա ոչինչ չուներ: Լինգը ոչինչ չէր ասում իր ընկերներին, բայց, այնուամենայնիվ,  դեռ սպասում էր իր սերմի աճելուն:

Վերջապես մեկ տարին անցավ, և թագավորության բոլոր երիտասարդները կայսեր մոտ տարան իրենց բույսերը: Լինգն ասաց իր մայրիկին, որ  չի պատրաստվում դատարկ կաթսայիկը տանել: Մայրը պնդում էր անպայման գնալ: Լինգը խնդիրներ ունեցավ ստամոքսի հետ, բայց նա գիտեր, որ իր մայրը ճիշտ է, և նա իր դատարկ կաթսայիկը տարավ պալատ: Երբ Լինգը ժամանեց, զարմացավ՝ տեսնելով  մյուս երիտասարդների աճեցրած բույսերի բազմազանությունը:

Դրանք գեղեցիկ էին և՛ ձևով, և՛ չափերով: Երբ Լինգն իր կաթսայիկը դրեց գետնին, հավաքվածները սկսեցին ծիծաղել նրա վրա: Մի քանիսն էլ խղճացին նրան և ասացին.

-Հե՛յ, լավ փորձ է:

Երբ կայսրը եկավ, զննեց սենյակը և ողջունեց երիտասարդներին: Լինգը պարզապես փորձում էր իր հետևում թաքնվել:

-Ի˜նչ հիանալի բույսեր և ծառեր եք աճեցրել,- ասաց կայսրը,- այսօր ձեզնից մեկը կընտրվի որպես հաջորդ կայսր: 

Կայսրը հանկարծ սենյակի մի անկյունում տեսավ Լինգին՝ իր դատարկ կաթսայիկով: Նա հրամայեց իր ենթականերին նրան առաջ բերել: Լինգը սարսափած էր. «Կայսրը գիտի, որ ես անհաջողակ եմ: Միգուցե նա հրամայի սպանե՞լ ինձ»:

Երբ Լինգը առաջ գնաց, Կայսրը նրա անունը հարցրեց.

-Անունս Լինգ է,- պատասխանեց տղան: 

Ապա կայսրն ասաց.

-Մեկ տարի առաջ այս օրը ես այստեղ բոլորիդ սերմեր  տվեցի: Ես ասացի ձեզ՝ տանեք սերմերը, տնկեք, ջրեք և այսօր այն ինձ վերադարձնեք: Բայց ես բոլորիդ խաշված սերմեր էի տվել, որոնք չէին աճելու: Բոլորդ, բացի Լինգից, ծառեր և բույսեր բերեցիք: Դուք, երբ հասկացաք, որ սերմը չի աճում, փոխարինեցիք իմ տված սերմը մեկ այլ սերմով: Լինգը միակն էր, ով քաջությամբ և ազնվությամբ բերեց իր կաթսայիկը այն սերմով, որը ես էի տվել: Հետևաբար նա է այն մեկը, ով կլինի նոր կայսրը:

Եթե ազնվություն ցանես, վստահություն կվաստակես:

Եթե բարություն ցանես, ընկերներ կվաստակես:

Եթե մարդասիրություն ցանես, պատիվ կվաստակես:

Եթե հաստատակամություն ցանես, հաղթանակ կվաստակես:

Եթե հոգատարություն ցանես, ներդաշնակություն կվաստակես:

Եթե աշխատասիրություն ցանես, հաջողություն կվաստակես:

Եթե ներում ցանես, հաշտություն կվաստակես:

Եթե անկեղծություն ցանես, մտերմություն կվաստակես:

Եթե համբերություն ցանես, հաստատակամություն կվաստակես:

Եթե հավատ ցանես, հրաշքներ կվաստակես:

Բայց՝  

Եթե անազնվություն ցանես, անվստահություն կվաստակես:

Եթե եսասիրություն ցանես, միայնություն կվաստակես:

Եթե հպարտություն ցանես, ավերածություն կվաստակես:

Եթե նախանձ ցանես, դժվարություն կվաստակես:

Եթե ծուլություն ցանես, ընկճվածություն կվաստակես:

Եթե դառնություն ցանես, մեկուսացում կվաստակես:

Եթե ագահություն ցանես, կորուստ կվաստակես:

Եթե բամբասանք ցանես, թշնամիներ կվաստակես:

Եթե մտահոգություն ցանես, արհամարհանք կվաստակես:

Եթե մեղք ցանես, հանցանք կվաստակես: 

Հիշեք ձեր գերեզմանները, որովհետեւ ձեր ճանապարհը անցնում է դրա վրայով: Քեզ կտրվի, եթե դու էլ կիսվեսուրիշների հետ ունեցածովդ, դու կցանես այն, ինչ հնձել ես, և այն, ինչ արել ես այսօր, վաղը կհանդիպես նրան:

Այսպիսով, զգուշացիր՝ ինչ ես սերմանում հիմա. այն որոշելու է, թե ինչ ես հնձելու վաղը: Այն սերմերը, որոնք ցանում եք այսօր,ավելի լավը կամ վատը կդարձնեն կյանքդ կամ նրանցը, ովքեր գալու են հետագայում քո կյանք: Այո, մի օր դու կվայելես պտուղները կամ կվճարես այն սերմերի համար, որոնք դու ցանում ես այսօր:

Նյութի աղբյուր 

  Դու գեղեցիկ ես
Սա մի արտահայտություն է, որ մայրս շատ էր օգտագործում: Ես մտածում էի. «Ինչպե՞ս է մայրս նրանց գեղեցիկ համարում»:

Ես տրամաբանության և վիճակագրությունների վրա հիմնված մարդ եմ: Անվանում եմ իրերն այնպես, ինչպես տեսնում եմ: Ես գեղեցկություն չեմ տեսնում:
Մայրս մարդկանց այս կասեր մեծ ոգևորությամբ, որը նրանք կարող էին զգալ: Նա անկեղծ էր: Նա  նրանց «գեղեցիկ են» չէր ասում ինչ-որ բան ստանալու ակնկալիքով: Շատ անգամ, նրանք էին փորձում ինչ-որ բան ստանալ մայրիկիցս: Ես տարիներ շարունակ մտածում էի, թե ինչն է սխալ եղել մայրիկիս տեսակետի և ընկալման մեջ: Արդյոք նա չէ՞ր տեսնում, որ մարդկանց ում նա գեղեցիկ էր համարում, ամենևին գեղեցիկ չէին:

Դու գեղեցիկ ես միայն այն դեպքում, եթե ունես գեղեցիկ կազմվածք և դեմք, որը համապատասխանում է աշխարհում ընդունված օրենքներին: Երբ մայրս խոսում էր, մարդիկ այնպես էին ժպտում, կարծես ինչ-որ «Գլամուր» ամսագիր նրանց դասակարգել է  իբրև տարվա ամենագեղեցիկ մարդ:
Շատ տարիներ պահանջվեց՝ վերջապես հասկանամ մայրիկիս տեսակետն ու ընկալումը. «Գեղեցիկը այն կրողի աչքերում է»:
Մայրս այնպիսի հոգի ուներ, որը կարող էր տեսնել մարդու գեղեցկությունը: Շատերը միայն նայում են արտաքինին, ապա համեմատում չափանիշներով, որն աշխարհն է տվել: Սա այն էր, ինչ անում էի ես: Այսօր, երբ դուրս գաս տանիցդ, ուշադի'ր նայիր այն մարդուն, ով առաջինը դուրս կգա դիմացդ, նկատի'ր, թե ինչքան գեղեցիկ է նա:

Նրանք կարող են լինել ճաղատ, գեր, կնճիռներով լի և այլն, որն աշխարհը չի ընդունում իբրև գեղեցկություն: Նայի'ր նրանց մոտիկից, նայի'ր` գեղեցկությունը գտնելու համար: Եթե իրոք նայես, կտեսնես: Ես չէի հավատում, միչև առաջին անգամ չփորձեցի: Միանգամայն վստահ եմ, երբ ես բացեցի մի նոր տեսահորիզոն իմ առաջ, հնարավորություն ստացա տեսնելու գեղեցիկը յուրաքանչյուր մարդու մեջ: Կարևոր չէ` մարդն ինչքան ծեր և կոպիտ է, յուրաքանչյուր ցավ և առաջացած կնճիռ ունի իր գեղեցկությունը:
Դու պարզապես պետք է փնտրես գեղեցիկը: Երբ տանից դուրս գաս այս առավոտ, ուշադի'ր նայիր յուրաքանչյուր մարդու: Դու կսկսես տեսնել յուրաքանչյուր մարդու գեղեցկությունը, այնինչ չգիտեիր էլ նրանց գոյության մասին: Վստահի՛ր ինձ և փորձի՛ր: Եթե անկեղծությամբ նայես, կտեսնես: Երբ վերադառնաս տուն,գեղեցիկ դեմքեր տեսնելուց հետո նայրի՛ր հայելու մեջ: ԴՈՒ ԳԵՂԵՑԻԿ ԵՍ:
Շնորհակալությո'ւն հայտնիր մայրիկիդ այն գեղեցկության համար, որը գեղեցկացնում է քեզ և' արտաքնապես, և' հոգեպես: Նա ասում էր ինձ.

-Եղի'ր մեղվի պես, ով միշտ նստում է գեղեցիկ ծաղկի վրա:
Ասված է. «Դու իսկապես գեղեցիկ ես, և Նա սիրում է գեղեցկությունը: Հավատացյալը գեղեցիկ է. Նա գեղեցիկ կերպար է քեզ տվել»:
Սուրբ գիրքը շեշտում է` հիշելու գեղեցիկ բաները, որը Նա ստեղծել է: Տիրոջ օրհնության համար բարձրաձայնեք այս մասին:

Հարգելի' ընթերցող, դու գեղեցիկ ես: 

Թող գեղեցիկ օրհնությունը միշտ լինի ձեզ հետ:

ՀԱՅԿԱԿԱՆ ՀԱՐՍԱՆԵԿԱՆ ԱՎԱՆԴՈՒՅԹՆԵՐ

Դժվար է ասել, թե որտեղից են սկիզբ առնում հայկական հարսանեկան ավադույթները: Ազգի մշակութային բոլոր բաղադիրիչների նման, հարսանեկան ավանդույթներն էլ ժամանակի ընթացքում կրել են բազմաթիվ փոփոխություններ: Հիմնականում համարվում է, որ հարսանեկան ավանդույթները սկիզբ են առել դեռ ուրարտուական ժամանակներից:

Հայ ազգը սիրում է պահել և հետևել ազգային սովորույթներին: Այս առումով կարելի է ասել, որ շոտլանդական, նորվեգական և դանիական հարսանիքները փոքր ինչ նման են հայկական հարսանիքներին. նշված երկրներում էլ հարսանիքներն անցնում են մարդաշատ, իսկ մասնակիցները հետևում են իրենց ավանդույթներին: Հնում հայկական հարսանիքներն սկսվում էին աշնան ամիսներին  և ավարտվում Բարեկենդանի վերջին: Մեծ պահքից մինչև հաջորդ աշուն հարսանիք չէր լինում: Տեառնընդառաջից հետո հարսանիք չէին անում, թեպետ եկեղեցին թույլ էր տալիս:
Հայկական հարսանիքներում կարևորվում էր քավորի և քավոր կնոջ ընտրությունը: Որպես կանոն, քավորը  ընրվում է փեսայի բարեկամներց ամենամոտ և ամենահարազատ մարդկանցից: Քավորը դառնում է նորապսակների համար օրինակ ծառայող, այդ պատճառով ընտրում են դրական և լավ մարդու, ով ունի ամուր ընտանիք: Բացի հարսանիքից հայերն քավոր ընտրում են նաև մկրտության ժամանակ: Քավորը դառնում է ընտանիքի բարեկամ և խորհրդատու:
Հարսանիքի ավանդույթները սկսվում էին բուն հարսանիքից մի քանի օր առաջ:

1. Հարսնացուի հարսանեկան շորերը փեսացուի կողմն էր պատրաստում: Տղայի կողմն էր տանում նաև հարսի քողը և կարմիր ոտնամանները, ուստի հարսանիքին նախորդող օրերից մեկի ընթացքում տղայի տանն էին հավաքվում նրա բարեկամ կանայք և կատարում «բոյչափեքի» ծեսը: 19-րդ դարում, ընդհուպ մինչև 20-րդ դարի սկզիբը, հարսանեկան զգեստի համար կարևոր էր ոչ թե սպիտակ լինելը, այլ այդ շրջանին առավել բոնորոշ տարազի մի նոր, հարուստ, ճոխ կարված տարբերակը: Դա պետք է լիներ հատուկ այդ օրվա համար կարված տարազ:
   Ներկայումս տղան հիմնականում բերում է միայն քողն ու զարդերը՝ պայուսակը, ձեռնոցները և այլն:
2. Եթե փեսացուի ազգականներից կամ դրացիներից մեկը սգավոր էր լինում, ապա փեսայի  հայրն ու մայրը պարտադիր գնում էին նրանց տուն և թույլտվություն էին խնդրում  հարսանիքը նաղարազուռնայով անցկացնելու համար:
3. Բուն արարողությունից երկու օր առաջ փեսացուի տանը «տաշտադրեքի» ծեսն էր լինում, որի ժամանակ հարսանիքի հացն էին թխում:  Հաց թխելու հաջորդ առավոտյան տեղի էր ունենում «եզմորթեքի» ծեսը:  Այդ ընթացքում փեսացուի տնից մարդ էին ուղարկվում՝ բարեկամներին և ծանոթներին նույն օրվա երեկոյան հարսանիքին հրավիրվելու համար:
4. Այդ օրը փեսացուն, իր մի քանի ընկերների հետ, գնում էր գերեզմանատուն, իրենց հին ու նոր ննջեցյալների հոգուն արքայություն բարեմաղթում և վերադառնում:
5. Երբ հարսանքավորների մեծ մասը եկած էր լինում, մի ծերունի և մի խումբ երիտասարդներ, ովքեր իրենց ձեռքում պահում էին վառած մեղրամոմ, իսկ մի քանիսն էլ  ջահեր, գնում էին քավորին բերելու:
6. Քավորը կրում էր սպիտակ, կանաչ, կարմիր գույների ժապավեններով ուսկապ: Երբ նա նաղարայի դղրդոցով մտնում էր հարսանքատուն, բոլորը ոտքի էին կանգնում:
7. Մինչև հարսանիքը, հատուկ արարողակարգով ընտրվում էր չամուսնացած երիտասարդներից կազմված ազապների խումբ: Դրա ղեկավարը՝ ազապբաշին, միշտ պետք է փեսայի կողքին լիներ, իսկ ազապները՝ շարունակ շրջապատեին և պաշտպանեին ամուսնացող զույգին:   Ազապբաշին՝ մակարապետը, հիմնականում ընտրվում էր հարսանիքից մի օր առաջ: Ըստ հին հայկական ավանդույթի, հարսանիքից առաջ տղայի ընտանիքը կազմակերպում էր «Մորթոց»-ի կամ «Եզնմորթեք»-ի արարողությունը, որի ընթացքում մորթում էին հարսանիքի խնջույքի ժամանակ մատուցվելիք կենդանիներին:
8. Ազապները և ազապբաշին ընտրելուց կամ նշանակելուց հետո, տեղի էր ունենում հինա-տանենքը, որը խորհուրդներով լի և բավականին գեղեցիկ ծես էր:
9. Հինա տանելուց հետո տեղի էին ունենում փեսացուի շնորհօրհնեքի, սափրման և թագադրման՝ բավականին գունեղ ծեսերը:
   Մեզ են հասել տան շեմի ծեսերը,
10. երբ տղան իր նորապսակ հարսին բերում է տուն, փեսայի մայրը դիմավորում է հարսին քաղցրով, հիմնականում ընտրվում է մեղր: Հարսն ու փեսան մի գդալ ուտում են այդ մեղրից, որից հետո երկուսի ուսերին էլ լավաշ են գցում, որը խորհրդանշում է լավ ապրուստ ունենալը: Ներկայումս ավելի հաճախ հանդիպում են, երբ լավաշը գեղեցիկ փաթեթավորած և զարդարված են գցում նորապսակների ուսերին, իսկ հնում պարտադիր էր, որ հենց լավաշը կպնի նրանց հագուստին:
11. Տուն մտնելուց խորհրդանշական է, որ նորապսակները մի- մի աման կոտրեն, որն էլ չար ուժերին վանելու համար են անում: Այդ ամանները «գողացված են» լինում հարսի տանից:Գեղեցիկ ավանդույթներից բացի, հայկական հարսանիքներում կան նաև մի քանի արգելքներ, օրինակ՝

Հայկական ավանդույթի համաձայն կրտսեր եղբայրը չէր կարող ամուսնանալ ավագ եղբորից կամ քրոջից  շուտ, այս ավանդույթը հիմնականոմ չի պահպանվել:  Կայն նաև արգելքներ, որոնք սահմանել էր եկեղեցին, օրինակ արգելվում էր արյունակից հարազաների հետ ամուսնությունը նաև յոթ սերունդ չլրացած անձանց հետ (սա մինչ օրս էլ պահում ենք), արգելված էր նաև երկու հարազaտ եղբայրների ամուսնությունը երկու հարազատ քույրերի հետ: Քանի որ քավորն ընտանիքին ավելի հարազատ էր դիտվում, քան արյունակից բարեկամները, այդ իսկ պատճառով արգելվում էր նաև ամուսնությունը քավորի ընտանիքի և նրա ժառանգորդների հետ: Արգելքներից մեկն էլ եղել է հայերի ամուսնությունը օտարազգիների, հատկապես այլ կրոն դավանող անձանց հետ:
Հայաստանում ազգամիջյան ամուսնությունները սկսեցին կնքել առաջին աշխարհամարտի տարիներից սկսած: Ներկայումս շատ հայեր ամուսնանում են օտարազգի մարդկանց հետ և դա չի համարվում ավանդույթների խախտում:
Վճռականություն
  1883 թվականին, ստեղծագործական ճարտարագետ Ջոն Ռոուեբլինգը ոգեշնչվեց Նյու Յորքը Լոնգ Այլնդին կապող կամրջի ստեղծման գաղափարով: Այսպիսով, ամբողջ աշխարհի կամուրջների շինարարությամբ զբաղվող փորձագետներն ասացին, որ Ռոուեբլինգը մոռանա այդ գաղափարը. կամուրջն անհնար է կառուցել: Այն պարզապես անհնար էր կառուցել: Դա գործնական չէր: Այդպիսի բան դեռևս չէին արել: 
Ռոուեբլինգը չէր կարող անտեսել այն կամրջի գաղափարը, որն առաջացել էր իր մտքում: Նա անընդհատ այդ ուղղությամբ էր մտածում և իր սրտի խորքում վստահ էր՝  հնարավոր է: Նա պարզապես պետք է իր երազանքով կիսվեր մեկ այլ մարդու հետ:

Երկար քննարկումներից և համոզումներից հետո նա վերջապես կարողացավ համոզել իր որդուն՝ Վաշինգթոնին, որն ապագա ինժեներ էր, որ կամուրջը փաստացի հնարավոր է կառուցել:
Հայր ու որդի առաջին անգամ միմյանց հետ աշխատելիս ծրագիր մշակեցին՝ ինչպես հաղթահարել խոչընդոտները: Շատ մեծ ոգևորությամբ և ոգեշնչմամբ նրանք աշխատանքային խումբ ստեղծեցին, սկսեցին կառուցել իրենց երազանքների կամուրջը:
Նրանց նախագիծը սկզբից լավ էր ընթանում, սակայն երբ մի քանի ամիս էր, ինչ գործընթացը սկսվել էր, ողբերգական միջադեպ տեղի ունեցավ, որը խլեց Ջոն Ռոուեբլինգի կյանքը: Վաշինգթոնը վիրավորվել էր, ստացել ծանր ուղեղային վնասվածք, որի արդյունքում այլևս չէր կարողանում քայլել, խոսել, անգամ շարժվել:
-Մենք նրանց զգուշացրել էինք:

-Խենթ մարդիկ, խենթ երազանքներ:

-Հիմարություն է հավատալը վայրի երազանքներին:
Բոլորը բացասական մեկնաբանություններ էին անում, ասում էին, որ գործընթացը պետք է դադարեցվի, քանի որ Ռոուեբլինգը միակն էր, ով հավատում էր՝ կամուրջը կարող է կառուցվել: Չնայած  հաշմանդամությանը` Վաշինգթոնը չհուսահատվեց և դեռևս ցանկություն ուներ կամրջի շինարարական աշխատանքները ավարտին հասցնել:

 Նա փորձեց ոգևորել իր ընկերներին: Բայց նրանք շատ էին անհանգստացած: Երբ նա հիվանդասենյակում պառկած էր, արևի շողերն էլ անցնում էին պատուհանի միջով, նա կարողացավ մի ակնթարթ տեսնել կապույտ երկինքը և ծառերի վերին հատվածը:
Դա կարծես նամակ լիներ, որն ասում էր չհուսահատվե՛լ: Հանկարծ մի գաղափար հղացավ: Նա միմիայն կարողանում էր շարժել իր մեկ մատը, նա որոշեց դա ճիշտ օգտագործել: Դա անելով կարողացավ զարգացնել կնոջ հետ հաղորդակցման միջոցը: Նա դիպավ կնոջ արմունկին մատով` հասկացնելով, որ ցանկանում է ինժեների հետ խոսել: Հետո նա օգտագործեց նույն մեթոդը՝ ինժեներին ինչ-որ բան հասկացնելու:
Բացարձակ հիմարություն էր թվում, սակայն նախագիծը իր ընթացքի մեջ էր:

13 տարի Վաշինգթոնը հարվածում էր իր կնոջ արմունկին, մինչև կամուրջը կառուցվեց:

 Այսօր տպավորիչ Բրուքլինի կամուրջը իր ամբողջ փառքի մեջ է, որպես հարգանքի տուրք մեկ մարդու ոգու հաղթանակի և նրա վճռականության:

Դա նաև հարգանքի տուրք է ճարտարագետների և նրանց թիմային աշխատանքի, նրանց հավատքի մեջ մի մարդու նկատմամբ, ում խելագար է համարել աշխարհի կեսը: Այն նաև հանդիսանում է կնոջ սիրո և նվիրվածության հուշարձան, որը 13 երկար տարիների ընթացքումհամբերատարորեն ամփոփեց իր ամուսնու ուղերձները և ասաց, թե ինչ պետք է անեն ինժեներները:

Գուցե սա վճռականության լավագույն օրինակներից մեկն է, որը հաղթահարում է սարսափելի ֆիզիկական ցավը և հասնում է անհնարի նպատակի իրագործմանը: Հաճախ երբ խոչընդոտներ ենք ունենում մեր ամենօրյա կյանքում, մեր խոչընդոտները շատ փոքր են, համեմատած այն բանի հետ, ինչին շատերն են դիմակայել:
Բրուքլինի կամուրջը մեզ ցույց է տալիս, որ անհնար թվացող երազանքները կարելի  է հասկանալ և հաստատակամությամբ, անկախ նրանից, թե ինչպիսի տարաձայնություններ կան:
Նույնիսկ առավել հեռավոր երազանքը կարող է կատարվել վճռականության շնորհիվ:

Աղբյուրը


Հպարտ կարմիր վարդը
Մի հիասքանչ գարնանային օր վարդ ծաղկեց անտառում: Տարատեսակ ծառեր և բույսեր էին այնտեղ աճում: Երբ վարդն իր շուրջն էր նայում, սոճին ասաց.

-Ի՜նչ գեղեցիկ ծաղիկ է: Երանի ես էլ այդպիսին լինեի:

Մեկ այլ ծառ ասաց.

-Հարգելի՛ սոճի, մի՛ տխրիր, մենք չենք կարող ամեն բան ունենալ:

Վարդը գլուխը շրջեց և ասաց.

-Երևում է ես այս անտառի ամենագեղեցին բույսն եմ:

Արևածաղիկը բարձրացրեց իր դեղին գլուխը և հարցրեց.

-Ինչո՞ւ ես այդպես ասում: Անտառում բազում գեղեցիկ բույսեր կան: Դու պարզապես դրանցից մեկն ես:

Կարմիր վարդը պատասխանեց.

-Ես նկատում եմ, թե ինչպես են բոլորն ինձ դիտում, մատնանշում:

Ապա վարդը նայեց կակտուսին և ասաց.

-Ապա մի այս տգեղ բույսին նայեք՝ լի փշերով:

Սոճին ասաց.

-Կարմի՛ր վարդ, այս ի՞նչ խոսակցություն է: Ո՞վ կարող է ասել, թե որն է գեղեցկությունը: Դու նույնպես փշեր ունես:

Հպարտ կարմիր վարդը բարկացած նայեց սոճուն և ասաց.

-Ես կարծում էի՝ դու լավ ճաշակ ունես: Դու ընդհանրապես չգիտես, թե ինչ է գեղեցկությունը: Դու չես կարող համեմատել իմ փշերը կակտուսի փշերի հետ:

<<Ինչ հպարտ ծաղիկ է>>,- մտածեցին ծաղիկները:
Վարդը փորձում էր տեղաշարժել իր արմատները կակտուսի մոտակայքից, սակայն չկարողացավ: Մինչ օրերն անցնում էին, կարմիր վարդն անընդհատ նայում էր կակտուսին և վիրավորական խոսքեր ասում, օրինակ՝ ինչ անպետք բույս է: Ինչ տխուր եմ, որ նրա հարևանն եմ:

Կակտուսը երբեք չէր ընկճվում, անգամ փորձեց խրատել վարդին ասելով.

-Աստված անպատճառ ոչինչ չի ստեղծել:

Գարունն անցավ և եղանակը տաքացավ: Անտառային կյանքը դժվարացավ. բույսերն ու կենդանիները ջրի կարիք ունեին, անձրև էլ չկար: Կարմիր վարդը սկսեց թուլանալ: Մի օր վարդը նկատեց, թե ինչպես են ճնճղուկներն իրենց կտուցները մոտեցնում կակտուսին, ապա վերականգնված հեռանում: Սա խառնաշփոթ էր, կարմիր ծաղիկը հարցրեց սոճուն՝ ինչ են անում թռչունները:
Սոճին բացատրեց, որ թռչունները ջուր են ստանում կակտուսից:

-Չի ցավո՞ւմ, երբ նրանք անցքեր են անում,- հարցրեց վարդը

-Ցավում է, սակայն կակտուսը չի ցանկանում թռչուններին տեսնել տանջվելիս,- պատասխանեց սոճին:

Վարդը զարմանքից բացեց իր աչքերը և ասաց.

-Կակտուսը ջուր ունի՞:
-Այո, դու նույնպես կարող ես խմել: Արմատները կարող են ջուր բերել, եթե ցանկանում ես, դիմիր կակտուսին:

Կարմիր ծաղիկը շատ էր ամաչում իր նախկին պահվածքի համար, որ ջուր խնդրի կակտուսից, սակայն հետո նա վերջապես օգնություն խնդրեց: Կակտուսը բարությամբ համաձայնեց, և թռչուններն իրենց կտուցները ջրով լցրին, ապա ջրեցին վարդի արմատները: Այսպիսով վարդն իր դասը սովորեց և այլևս չի դատի ոչ ոքի իրենց տեսքի պատճառով:

Նյութի աղբյուր